Muhammed el-Habib (Ebu Yarub) el-Marzouki (ö. 1947), insan düşüncesinin tarihsel ve yapısal birliği çerçevesinde Tunuslu bir İslam felsefesi düşünürüdür.
onların büyümesi ve öğrenmesi
Abu Yarub Al-Marzouki, 1947 yılında Tunus'un Menzel Bourguiba şehrinde doğdu. 1972'de Sorbonne Üniversitesi Felsefe Fakültesi'nden mezun oldu ve ardından 1991'de doktorasını aldı. Tunus'un ilk üniversitesi olan Sanatlar Fakültesi'nde felsefe dersleri verdi ve Tunus Mütercim-Tercümanlık Okulu'nun (Beit al-Hikma) liderliğini devraldı. ) İslam felsefesi öğretmek için Malezya Uluslararası İslam Üniversitesi'ne transfer olmadan önce.
onun felsefi projesi
“Tunuslu Arap düşünür Ebu Yarub el-Marzouki'nin ilk adımı attığını söyleyebiliriz. Bu şüphesiz en zor adımdır. Bu, modern Arap felsefesinin kurulmasına yönelik ilk adımdır. Felsefe düşmanca değildir. Dine Doğru Ancak modern Arap felsefesi kendi gölgesini oluşturur ve kendi liderliği tarafından yönlendirilir. Belki de Marzuki'nin bu konudaki başarısı, öncelikle İslam ve Batı dini ve felsefi düşüncesi hakkındaki haberlerinden kaynaklanmaktadır ve Marzuki yeni bir yol açmaya başlamıştır. Sadece bir tane ile sınırlı değildir. felsefeyi değil, aynı zamanda Arap ve İslam medeniyetlerinin siyasi ve entelektüel ilerlemesini de kapsar. İngilizce, Fransızca ve Almanca gibi en önemli uluslararası dilleri bildiği için konuyu incelemek için gerekli araçlara sahiptir (Introduction to the Dialogue of Muhammad Al-Hawarani, Kuwait Journal of Al-Arabi, Ocak 2005)
Ebu Yarub'un planı, felsefi (manevi) düşünce ile dini (inanç) düşünce birbirinden ayrılamayacağından, insan düşünce tarihinin felsefi düşünce ve dini düşünceden oluşan tek bir tarih olması yönündedir. Bu nedenle, Dr. Abu Yarub, bu birleşik insan düşüncesi tarihi için tarihsel ve yapısal bir kavram önerdi. İbn Tamiya'nın “nominal” (veya mantıksal veya yapısal) algısı yoluyla ve İbn Haldun'un sosyal tarih (veya gelişim) varsayımıyla bu kişinin fikirlerini şimdiki zamanın tek bir resminde birleştirdiği fikrini öne sürer. Projenin özellikleri, dini ve felsefi bir düşünce biriminde somutlaşan "Arap Felsefesinde Fikirleri Reform Etmek - Aristoteles ve Platon'un Gerçekçiliğinden İbn Tamil ve Esmayyah İbn Haldun'a" (1994) çalışmasında açıkça görülmektedir. (2001) ve İbn Haldun'un (2006) felsefi düşüncesindeki değerlerin epistemolojisi ve paradoksu.
Sonuç olarak, Ebu Yarib'in felsefi projesi, bu hümanist düşünceye dayalı olarak "İslam düşüncesi" kavramını öne sürdüğü için İslami bir yönelimi benimsemektedir. Ancak aynı zamanda İslam düşüncesinin geleneksel "miras" ya da alegorik kavramlarına da dayanmamaktadır. Bilakis hepsini İslam düşüncesine dayalı doğru insan felsefî kavramları önermemekle eleştirmiştir. (Fıkıh ilkelerinin güncellenmesine ilişkin sorular, Dr. Muhammad Said Ramzan Al-Buti ile röportaj)
Metodoloji açısından, Dr. Abu Yarub, projelerini yürütmek için büyük ölçüde biçimsel mantığa güvenir ve önerilen kavramlar arasında kendi kendine yeterlilik ile karakterize edilen mantıksal ilişkiler kurmaya yönelir. İkinci olarak, çalışmanın mantıksal bir yönelimini elde etmek için yeni sözcükleri veya eski sözcüklerin yeni kombinasyonlarını kesin ve hazırlayın. Üçüncüsü, genel anlamda yapısal yöntemlere ek olarak, tartışılan konunun genel bir yapısını kurma eğilimindedir, böylece tüm kavramlar ve detaylar bu genel yapı içinde yer alır.
çalışmanızdaki metin
Arap Düşünce Tarihindeki Ortak Sorunlar ve Rolü: Arap Felsefi Düşünce Reformuna Giriş, Arap Birliği Araştırmaları Merkezi, 1994, s. 13-29.
Felsefe kavramı, tarihsel yapısı ve koşulları: modern Arap felsefesinin perspektifleri, Darü'l-Fikr, Suriye, 2001, s. 53-76.
إصلاح العقل في الفلسفة العربية kitap pdf oku ve indir Abu Yarub Al Marzouki
يعود اختيار المؤلِّف فلسفة ابن تيمية وابن خلدون، ممثّلتين المنزلة الغاية التي انتهت إليها الفلسفة العربية، في تحديدها طبيعة الكلّي النظري والعملي، إلى كونهما ينتسبان إلى الفلسفة بمعناها المعلوم في الحضارة اليونانية، ببعديها النظري والعملي؛ انتسابهما إلى الكلام بمعناه المعلوم في الحضارة العربية بالبعدين نفسيهما. وإذاً، فهما يمثّلان غاية التقارب الذي انتهى إلى التطابق بين الثقافتين الفلسفية المقدِّمة للنظر على العمل أساساً له، والكلامية المقدِّمة للعمل على النظر أساساً له، أي بين الأفلاطونية المحدَثة والحنيفية المحدَثة العربيتين.
وقد خصّص المؤلِّف القسم الأول بكامله سعياً إلى فهم الشروط المعدّة للنقد الفلسفي، واستخلاصاً للنتائج الفلسفية النظرية والعملية، وللتشاجن بين البعدين. أما القسم الثاني فيتعلق بالاسمية السالبة نظرياً وعملياً، أو بدحض الواقعية، وذلك في علمَي النظر (= الرياضيات والمنطق)، وعلمي العمل (= السياسات والتاريخ). وأما القسم الثالث فيتعلق بالاسمية الموجبة، أو بفك الارتباط بين العلم النظري والعلم العملي.
وهو يسعى في ذلك كلّه إلى الغاية من كتابه: كيف تمّت الاستعاضة من ما بعد الطبيعة وما بعد التاريخ في الواقعية بالطبيعة والتاريخ في الاسمية؟ أو كيف انتقل الانسان من عبادة الطبيعة والشريعة إلى السيادة عليهما؟